Zaterdag 20 april 2013 Cordoba – Tavira (Portugal)

Toegegeven. De dame van de receptie had het vanmiddag bij het inchecken nog gezegd. De receptie is iedere dag van 08.00 uur tot 20.00 uur geopend. Dat ze daarmee ook bedoelde dat de camperplaats vanaf 20.00 uur hermetisch afgesloten is van de buitenwereld, hadden we echter niet begrepen. Dus daar staan we dan. Om 22.00 uur ’s avonds. Wij met onze fietsen aan de ene kant van het hek. Onze camper met Roebel en Laika in het park aan de andere kant van het hek. Op ons aanhoudende gedruk op de bel volgt geen reactie, dus belt Arnold het nummer van de bewaking die volgens het bord bij de ingang verantwoordelijk is voor het wel en wee van de camperplaats. ‘Tavira? Campisiomo? Never heard of.’ Ook dat biedt dus geen soelaas. Dan maar over het hek klimmen.

Annemieke met kort rokje en hoge hakken eerst. De hakken maken net het verschil tussen zweven en vaste grond onder de voeten op de bloembak aan de andere kant van het hek; perfect gekleed dus voor deze gelegenheid ;-). Daarna volgen één voor één de fietsen, waar we in korte tijd erg gehecht aan geraakt zijn en die dus onder geen beding buiten de poort mogen blijven staan. Tenslotte volgt Arnold, die nog even zwaait naar de camera, waarschijnlijk ook nep, aan het hek. Het is een hilarisch einde van een bijzondere dag.

Wat we nog meer meegemaakt hebben? Een soepele rit van Cordoba naar Tavira.  Annemieke die voor het eerst achter het stuur van de camper kruipt en als vuurdoop door de navigatie dwars door Sevilla geleid wordt. Ze moet alleen nog even wennen aan de remsnelheid van de camper. Met als resultaat een te scherpe bocht, boeken door de camper en een openklappend kastje waaruit een wijnglas in gruzelementen valt. Maar scherven brengen geluk, blijkt wel weer. We komen uiteindelijk terecht op een prachtige, schaduwrijke en rustige plek op een camperplaats in Tavira die eigenlijk meer op een camping lijkt. Na installatie van de camper volgt een heerlijke wandeling naar een niet bestaand baaitje (maar dan kunnen we toch gewoon in de rivier zwemmen, baasjes???), een borrel voor de camper en een gezellig diner in het centrum van het leuke, witte plaatsje Tavira. Denken we voortaan bij de geur van Jasmijn altijd terug aan Cordoba, als we een zwaluw zien, zullen we vanaf nu altijd aan Tavira denken. Eén zwaluw maakt nog geen zomer, maar in Tavira zwermen ze met tientallen gelijk boven onze hoofden. Met ‘onze zomer’ in Portugal komt het dus wel goed…