Vrijdag 24 mei 2013 Potes (Los Picos de Europa)

Met zo ongeveer elke stap die we zetten, wordt ons zicht op de hoogste bergtoppen van Picos de Europa beter en mooier. We beklimmen de Viorna, de berg, of met de echte Picos de Europa vergeleken heuvel, recht tegenover de camping. Het is een wandeling met een cultureel tintje (hoe krijgen we het voor elkaar); onderweg komen we twee ruïnes van kerkjes uit de Romeinse tijd tegen en het klooster Santo Toribio de Liebana. Van laatstgenoemde hadden wij nog nooit gehoord, maar volgens onze reisgids is het voor het christendom de vierde belangrijkste heilige plaats na Jeruzalem, Rome en Santiago de Compostella. In de 8e eeuw brachten christenen hier in het hart van het gebergte het grootste stuk van het heilige Kruis (waar Jezus aan gekruisigd is) onder. In de kerk van het klooster zijn de stukjes hout verwerkt in een enorm zilveren kruis. Leuk om te weten, te zien krijgen we het kruis echter niet. Als wij er zijn is de kerk voor publiek gesloten; er wordt op dat moment een mis opgedragen.

Na een kort bezoek aan het klooster wandelen we stug door naar boven. Hoe hoger we komen, hoe smaller en steiler de paadjes. We genieten enorm, ook al doen de kuiten pijn van het klimmen. De top bereiken we niet; de routebeschrijving laat ons na de 2e ruïne terugkeren. Wij proberen zelf nog een weg naar boven te vinden, maar als het pad ophoudt en we bijna verticaal naar boven moeten, keren ook wij maar om. Vrijwel de hele weg houden we uitzicht op de Picos de Europa. Mooi! De terugweg gaat ons gemakkelijker af en na ruim 3,5 wandelen, ploffen we voor de camper op onze stoelen neer. Daar genieten we de rest van de middag van de zon en van het nietsdoen.

’s Avonds gaan we nog even op de fiets naar Potes. Voordat we kunnen vertrekken, moet er eerst nog even een klein probleempje oplost worden. De voorband van Annemieke heeft de tocht over de camino in Santiago de Compostella niet overleefd en is zo plat als een dubbeltje. We kiezen voor de meeste simpele oplossing: band oppompen en heel snel fietsen met gekruiste vingers. Met deze tactiek halen we in ieder geval het centrum van Potes, dat ongeveer 3 kilometer van de camping ligt. Dat de weg ernaartoe alleen maar naar beneden ging, baart ons eerlijk gezegd meer zorgen voor de terugweg dan de lekke band…

Potes blijkt een leuk, klein, maar ook toeristisch dorpje te zijn. We slenteren wat door de straatjes vol met winkeltjes met allerlei prullaria, scoren een nieuwe halsband voor Laika en genieten van een eerlijk menu van de dag in een van de restaurants die het dorp rijk is. De fietsband van Annemieke heeft ondertussen wederom zijn laatste adem uitgeblazen, dus slaan we eerst aan het pompen alvorens we aan ‘de beklimming’ naar de camping beginnen. Of het door de wijn bij het eten, het prachtige uitzicht of de oefening van de laatste weken komt, weten we niet. Feit is in ieder geval dat we bijna fluitend naar de camping terugfietsen. Hoezo steile weg?