Donderdag 9 mei 2013 Aboboreiras (Tomar)

In heel Portugal (en in mindere mate Spanje) worden we al wandelend met Roebel en Laika begroet door ‘the dogs of the neigborhood (de honden uit de buurt). Waar we ook verschijnen, worden we omringd door een kakofonie van hondengeblaf. Van honden achter hekken, op terrassen en balkons, van voor ons onzichtbare honden en soms zelfs van loslopende honden. Maar nergens gaat het met zoveel felheid gepaard als hier in de omgeving van Aboboreiras. Zowel gisteren als vanochtend hebben we al kennisgemaakt met de twee buurhonden van de camping: vuilnisbakkie Boris (formaat Roebel) en een grote Portugese Estrella hond (formaat 2,5 keer Roebel). Ze wonen aan het rand van het bos waar wij vanaf de camping direct toegang tot hebben.

Meestal negeren Roebel en Laika blaffende erfhonden, zo niet Boris en zijn grote vriend. Het bospad loopt namelijk direct langs het erf (gelukkig met hek). Met als resultaat? Annemieke die zich hulpeloos laat voorttrekken door Roebel en Laika, die keihard mee rennen en mee blaffen met Boris en zijn vriend. We gaan ons bijna afvragen of ons geïnvesteerd vermogen in hondenlessen geen weggegooid geld is geweest.

Ook  de andere twee toegangswegen tot de bossen worden bewoond en bewaakt door felle erfhonden; de weg door het dorp levert maar liefst vijf huizen met blaffende honden op. De herdershond vlak voor het kerkje en het bos spant de kroon; we zijn er zelfs een moment bang voor dat meneer de herdershond over het hek zal springen. Aan de derde toegangsweg wonen op één adres minimaal zeven Bassets; niet zulke imposante honden, maar als ze gezamenlijk blaffen, lijkt het toch heel wat.

Ondanks al dit kabaal en bijna fysieke bedreigingen beginnen we s’ middags vanaf de camping aan een boswandeling. ’s Morgens regende het en hebben we heerlijk gerelaxt, dus we zijn er helemaal klaar voor. Zeker als we met zijn tweeën Roebel en Laika zonder kleerscheuren langs Boris en zijn vriend geleid krijgen. De door de campingeigenaren omschreven wandelroute is prachtig en voert ons van hoog en laag door eucalyptusbossen en langs een riviertje met waterval.

Halverwege de route wandelen we langs een huis dat ongeveer 50 meter lager ligt dan het doorgaande wandelpad. Annemieke ziet vanuit haar ooghoeken een loslopende hond op het erf heen en weer paraderen. Aangezien er geen hek om het erf staat, besluit ze om Laika alvast maar aan te lijnen. Als dat karwei geklaard is, kijkt ze nietsvermoedend op en krijgt de schrik van haar leven. Vanaf het erf komen negen (9!) blaffende honden op ons af rennen; formaat ¾ Roebel, maar met zijn negenen meer dan angstaanjagend…

Annemieke en Laika doen direct vijf stappen naar achteren en kijken Arnold vragend aan. Arnold aarzelt geen moment en doet direct vijf stappen naar voren. De negen (9!) honden zijn ons dan inmiddels tot op 15 meter genaderd. Arnold maakt zich breed en roept keihard: ‘Foei, terugggg!’, zijn woorden kracht bijzettend met besliste armgebaren. Waarop de voorste hond (vast de roedelleider), tot onze verbazing in de ankers gaat, een laatste blaf laat horen en dan stilhoudt. Op het moment dat hij zich omdraait, stapt Roebel (onze held) achter Arnold vandaan en begint, met zijn staart hoog omhoog, nog even terug te schelden. De eigenaar van de honden is inmiddels uit zijn huis gekomen en begint keihard te roepen en te gebaren. Als zijn honden al enige twijfel hadden, worden ze nu over de streep getrokken. Ze druipen allemaal af, de een wat sneller dan de ander.

We halen opgelucht adem en realiseren ons heel goed dat dit avontuur behoorlijk fout had kunnen aflopen. Als we na een halve kilometer verder wandelen erachter komen dat we vlak voor ‘de aanval van de honden’ verkeerd gelopen zijn, zijn we het er direct over eens: al moeten we vijf kilometer omlopen, langs dat huis gaan we beslist niet meer. Met een beetje gezond verstand en een flinke dosis geluk komen we weer op de juiste route terecht.

Ruim 1,5 uur later keren we uiteindelijk gezond en wel, na een prachtige wandeling en een angstige ervaring rijker, weer op de camping terug. Voor de dames (Annemieke en Laika) zijn de heren (zeker Arnold) de helden van de dag. Iets wat Annemieke aan iedereen op de camping in geuren en kleuren vertelt tijdens het dagelijkse borreluurtje op het terras van de camping (van 17.00 uur tot 18.30 uur). Het verhaal over ons avontuur roept bij andere gasten herinneringen op aan hun avontuurlijke kampeerverhalen. Het ene verhaal is nog hilarischer dan het andere. Na de borrel besluiten we de dag met risotto in de camper én met kramp in onze kaken van het lachen.