Donderdag 16 mei Nabaínhos/Melo (Serra da Estrela) – Sao Joao da Pesqueira

Vandaag trekken we weer verder noordwaarts. Niet omdat het zoals voorspeld nu echt kouder en natter wordt (dan was het zuiden een betere optie geweest), maar omdat we anders nooit op tijd terug in Nederland zijn om ‘onze’ camper weer in te leveren. De tijd vliegt, de hele reis al, maar nu we ruim over de helft zijn, gaat het helemaal snel. We zijn de natuur hier nog lang niet zat en willen graag nog wat meer zien van Serra da Estrela. Voordat we richting de Douro vallei en Porto reizen, maken we daarom eerst een rondrit door dit prachtige natuurgebied.

De hoogste top van deze bergketen is de Torre; 1993 meter hoog. Vanwege de laaghangende bewolking en de buien die daaruit vallen (het uitzicht is waarschijnlijk nihil) laten we die voor wat het is. Wel rijden we naar een stuwmeer dat op ongeveer 1.500 meter hoogte ligt. De rit er naartoe is adembenemend mooi; de hoge hellingen van Serra da Estrela zijn boven de bomengrens voornamelijk begroeid met paarse heide (dat in beginnende bloei staat) en wat lage groene struiken. Het uitzicht over het dal is prachtig. Bij het stuwmeer maken we een tussenstop en wandelen een stuk langs het meer. We zijn sneller terug dan verwacht. Het is ijzig koud (ruim 3 graden) en de harde wind maakt het er niet aangenamer op. Via Manteigas (een plaats in het hart van de bergketen) dalen we daarna af naar het Zêzeredal; een gletsjerdal waardoor de rivier de Zêzere kronkelt. Onderweg komen we – gewoon langs de doorgaande weg – nog twee herders tegen. Bijzonder. Ook in het Zêzeredal maken we een tussenstop. We banjeren met de hondjes een eindje langs de rivier en eten een broodje in de camper.

Daarna begint pas de rit van 125 kilometer naar ons eigenlijke reisdoel van vandaag: Sao Joao da Pesqueira. Een plaatsje midden in het Douro gebied waar de portdruiven geproduceerd worden. Het is goed weer om te rijden; bewolkt, half zonnig en niet warmer dan 15 graden, schatten wij in. Het Douro gebied verrast ons. Alle berghellingen worden gebruikt voor de druiventeelt; om ons heen zien we niets anders dan lappendekens van wijngaarden. De berghellingen zijn behoorlijk hoog, dus de weg die ons daar doorheen voert blijft maar stijgen. Natuurlijk is het logisch dat we eerst moeten stijgen om uiteindelijk in de zo bekende Douro vallei te komen, maar vooraf hadden wij ons dat niet echt gerealiseerd (alleen vlakke Hollandse polders gewend ;-)). De rit is adembenemend, maar ook inspannend en we zijn dan ook blij dat we rond 16.00 uur in Sao Joao da Pesqueira arriveren. We doen nog even wat boodschappen bij de plaatselijke super en rijden dan door naar de camperplaats, net buiten het dorpje. We zijn de enige camperaars en de plek is niet echt gezellig (een leeg, modderig parkeerterrein), maar het is maar voor één nacht.

Als Arnold ’s avonds net doet of de camperplaats een klein strandje is en tussen de buien door de hondjes nog even keihard achter tennisballen laat rennen, komen drie honden (Portugese Estrela’s; die van oorsprong uit het gebied Serra da Estrela komen) van het naast gelegen restaurant even polshoogte nemen. Ze blijven gelukkig op veilige afstand staan. Maar zodra Roebel, Laika en Arnold weer in de camper zijn, komen ze toch even ruiken wie de vreemde gasten nou eigenlijk zijn. Ze scharrelen het hele parkeerterrein af. Wij gluren door de raampjes naar buiten; het is net alsof we in safaripark Beekse Bergen zitten. Met drie honden buiten en twee binnen, zijn we al helemaal niet meer bang voor inbrekers vannacht…