Vrijdag 26 april 2013 Lagos – Sagres

‘En dan te bedenken dat we ook gewoon over de weg hadden kunnen lopen’ grapt Arnold. We staan in de duinen bij de grillige rotsformaties Ponta da Piedade, de eigenlijke reden voor ons bezoek aan Lagos. De rotsen die door de oceaan uitgesleten zijn, zijn prachtig, maar wij willen eigenlijk ook wel even zwemmen. Volgens ons kaartje loopt er door het duingebied een wandelpad tussen Ponta da Piedade en de nabij gelegen zandstrandjes. Kolfje naar ons hand dus.

Het gemarkeerde wandelpad zijn we al snel kwijt dus zoeken we zelf onze weg door de duinen, die alle kenmerken vertonen van een ‘berg-en-dal’ landschap. Qua snelheid en behendigheid leggen we het van meet af aan af tegen Roebel en Laika. Vooral Annemieke, die handen en voeten nodig heeft om de kleine steile afdalingen en venijnige beklimmingen te bedwingen. Leuk is het wel! Het lijkt een beetje op apenkooien van vroeger, alleen dan in een prachtige omgeving.

Totdat we bij zo ongeveer de laatste beklimming voor de opgang naar het zandstrandje komen. Het ‘paadje’ loopt zo ongeveer verticaal omhoog. Een alternatief zien we zo snel niet en na al onze moeite om het zwemstrandje te bereiken, willen we nu niet omkeren. Arnold neemt met Laika de proef op de som. ‘Valt best mee’ roept hij, waarna Annemieke Roebel naar boven stuurt en zelf aan de beklimming begint. De steilte valt inderdaad wel mee; uit het zicht loopt het paadje in een aantal bochten. In ruil daarvoor moeten we ons wel bijna kruipend door de begroeiing heen worstelen. Wat ook Annemieke uiteindelijk lukt. Trots en voldaan lopen we richting de trap die dienst doet als opgang naar het strand. Naast de trap staat een niet te missen, groot verbodsbord met daarop een hond met een streep er doorheen. Zelfs voor niet Portugezen niet mis te verstaan dus…

Het vooruitzicht op een verkoelende duik in de oceaan, wint het uiteindelijk van ons goed fatsoen. We denken gewoon even terug aan de Nederlander die we in Horcajo de los Montes ontmoet hebben en die zijn hond – ondanks dat dit niet mocht – gewoon uitliet in de aan de camping grenzende olijfboomgaard. ‘Verboden gelden niet voor nette mensen’ was zijn verklaring. Die ‘levenswijsheid’ past nu wel in ons straatje en we lopen met Roebel en Laika aan de lijn de trap naar het strandje af, dat mooi beschut ligt tussen de rotsen. Gelukkig is het nog niet zo druk en we installeren ons in de rotsenschaduw. Als Arnold uitgezwommen is, ‘spoelt’ er een groep met minimaal dertig kanovaarders aan. Het wordt ons nu toch te heet onder de voeten en we besluiten naar de camper terug te lopen. Annemieke houdt haar duik in de oceaan nog wel te goed.

Vanaf Ponte da Piedade rijden we in ruim drie kwartier naar Sagres (38 kilometer), het meest zuidwestelijk gelegen plaatsje in Europa; oftewel het einde van Portugal én Europa. Daar komen we terecht op een fabelachtige camperplaats: met uitzicht op de oceaan en het fort van Sagres (voor ons lopend over de rotsen te bereiken) en met een zwemstrandje als voortuin. Dat het hier hard waait, nemen we met liefde op de koop toe.

Als we ’s avonds vanuit ons huisje over de oneindigheid van de oceaan kijken, snappen we waarom juist hier Hendrik de Zeevaarder in de 15e eeuw een zeevaartschool oprichtte en daarmee de aanzet gaf tot de befaamde Portugese ontdekkingsreizen. Behalve water, rotsen en wind is er niet veel te beleven in Sagres. Dan ga je je toch vanzelf afvragen of er ‘een andere kant’ van de oceaan bestaat?